دریـا، بـدون ِ تو منـو نمیـخواد/ نمیـخواد، پا رو ماسه ها بـذارم

بـارون تو قلـب جنگـلا گرفته / هـوا گرفتـه، غصـمو کجـا بـذارم...

درگیـره ایـن آهنگـم عجیــــب. 

وقتـی یک سـال از زنـدگی دانشجـوئی ات اینجـوری بگـذرد که سه روز از هفته را در تهـران کنـار خـانواده ات بگـذرانی و چهـار روز دیگـرش را شمـال در خانه ی مجـردی ات کنـار دوستـانت، مجبـوری که در هفـته دو نیم روز را درجـاده سـر کنـی. با اتوبوس هایـی که در آن جای مشخصـی داری و راننـده ها  و شوفـرهایی که دیگر میشنـاسندت و موزیک هایی که چهـار ساعت پیـاپی پلـی میشـوند و تو در جاده ی پرپیـچ و پر خاطـره ی هـراز کیـف میکنی. گـاهی وقت ها از ته دل آرزو میکـردم جـاده کـش بیـایـد و این آرامش را از من نگیـرد.  خب خیـلی طبیـعی است که دلـم حتـی برای  نشستـن در اتوبوس و جاده ی شمـال لک بـزند. مخصـوصا با شنیـدن ایـن موزیـک رستاک...

ایـن مدت هـرچی زنگ میـزدم دانشـگاه جواب نمیـدادن. امـروز زنگ زدم به آقـای حـامی مسئـول انتشارات دانشـگاه.گفـت تا سیـزدهم وقت داری نامه بگیری پر کنـی امضا بگیری، بیست و چهـارم هم امتحـان است. منم زنگ زدم به مدیـر گـروه که آخه استـاد پس ایـن تکنولـوژی به چه درد میخـورد، یکـاری کن من اینتـرنتی انجام بدهـم. 

نمیـدانم چـرا این کـارو کـردم. دلـم برای شمـال تنـــگ شده!

*

دیـروز خانه ی سنـا بودم. آوا هم عصـر آمد تولدش بود. نشستیـم کلی حـرف زدیـم. 

دختـری که ازدواجش یکدفعه بی دلیـل بهم میخـورد، بایـد چه شکـلی باشـد؟!!