من آدم دو راهی ها هستم!

آدم سخت تصمیم گرفتن!

همیشه تا فکر میکنم اوضاع درست شده و آرامش می خواهد رویش را نشان بدهد، یک اتفاقی میفتد و من سر دو راهی خشکم می زند!

از وقتی یادم میاید تصمیم گرفتن برایم کار سختی بوده. همیشه هم دلی انتخاب کردم و مثل چی پشیمان شده ام.

شاید بخشیش به ذهن شیطون و بازیگوشم مربوط باشد که وقتی دنبال نشانه ها برای تصمیم گیری می گردم ، بازی اش می گیرد و قفل می کند و چیزی را بخاطر نمی آورد. یا فرافکنی می کند و اتفاقات را آنجور که خودش دوست دارد بازسازی می کند. عملا کمکی نمی کند خیلی!

با این حال از مسیر صاف و مستقیم هم بیزارم. اما خب این دوراهی ها هم خیلی سخت می شوند گاهی!!

احساس ِ عجیبی بود! 

کاملا کاملا کاملا حرفام از دلم قبل از اینکه حتی فکر کنم چی دارم میگم جاری شدن روی زبونم...! به راحتی. نه مثه وقتایی که دلم میخواد درد دل کنم ولی باز موقع حرف زدن دو دو تا چارتا میکنم یا اصلا نمیخوام خیلی حرفا گفته بشن. مثه نوشتن بود برام! و جالب ترش برام این بود که احساس می کردم حرفامو می فهمه!! 

گردش کلمات رو به جای اینکه تو سرم احساس کنم واقعا تو قلبم احساس می کردم!

چی شد اصلا؟ چجوری فکر کردم کسی هستی که میشه دیدش و باش حرف زد و هیچ مقاومتی نکنم!! گاردمو باز کنم و سپرمو بذارم زمین! منی که دور خودم یه دیوار بلند و قطور کشیدم که حتی صدای کسی هم از اون طرف دیوار به گوشم نرسه.

حتی با اینکه کوتاه بود.

بهت گفتم این حرفا رو فقط یک نفر میدونه تو جهان. کسی که امروز خیلی ازم دوره. پرسیدی کی؟ دیگه هیچ وقت اینو نپرس... بذار اون آدم دور بمونه.