یادم می ماند...

شبی در تابستان... در یک مهمانی تولد، بین آدم هایی که مشغول نوشیدن و خندیدن و رقصیدن هستند، دختری با پیراهن مشکی و پفکی، قد بلند، سیگاری در دست، قدری مست، همراه پسری که کنارش است با پیرهن و شلوار جین مشکی، سیگاری در دست، خیره به دختر. رو به روی پنجره های بلند خانه ایستادند و در پارادوکس واقعی بین صدا و شلوغی و هیاهوی خانه و سکوت و آرامش و غم شب به ماه در آسمان شهر خیره شدند و سیگار می کشند. 

دستم را گرفتی، گفتی "دوست دارم همچین جشنی برای سالگرد ازدواجمون باشه..." قند در دلم آب کردند. 

من آن شب بیشتر از همیشه عاشقت بودم :)

|پنجشنبه - 21مرداد1400|

یک یادگاری از منظره ی رو به روی ما در آن شب عجیب! شام ِ مهتاب

اوضاع خراب است.

نه سیاه نمایی در کار است، نه پیاز داغ اضافه کردن و نه اغراق.

اوضاع خراب است و کسی برای سامان دهی به این وضعیت نیست. مردم بدون آب، بدون برق، بدون واکسن، بدون نان و بدون هوا! دیگر حرف و اعتراض از آزادی بیان و پس گرفتن رای نیست! حتی اعتراض به آزادی پوشش و برابری جنسیتی و استادیوم هم نیست! حرف از حق زنده ماندن است. از واکسن و سلامتی است. از آب و برق و نان است. حقوق اولیه ی بشر. خوزستانی که روی نفت خوابیده و بخش زیادی از درآمد کشور را تا امروز تامین کرده، بیشترین و بزرگترین آسیب را از 8سال جنگ تحمیلی دید و هنوز بعد از 33 سال رد جنگ و خمپاره ها روی دیوارها و صورت شهرش پاک نشده، مستحق گلوله و خون در پاسخ اعتراضش به نداشتن آب در این هوای گرم نیست.

برق هایمان روزی دو نوبت و هر نوبت حدود دو ساعت قطع میشود و حتی در قطعی برق هم مدیریت نداریم.

عزیزانمان در شرایطی که تقریبا تمام دنیا واکسینه شده و روز به روز بیشتر به حالت عادی برمیگردد، هنوز در اثر بیماری کرونا جلوی چشمانمان پر پر می شوند. هزینه های بیمارستان ها سر به فلک می کشد و دارو نیست. 

به جایی رسیده ایم که ترکیه در مرزش با کشور ما دیواری بلند می کشد از ترس و با این حدس که مثل مردم سوریه برای زنده ماندن و حق طبیعی زندگی کردن در آینده ی نزدیک به مرزهایش هجوم نبریم.

نه جانی برای ماندن داریم و نه جایی برای رفتن.