خدا نکند که کارتان به اداره ها بیفتد! چنان این واحد آن واحد و این طبقه آن طبقه تان می کنند که از زندگی کردن سیر می شوید! حالا ای کاش که فقط کار به دویدن و فتح کردن تک تک طبقات آن اداره ختم شود، خدا آن روز را نیاورد که مسئول کارهایتان از شما ایرادی بگیرد و بگوید "برو فردا بیا..." اگر احیانا در کارهای اداریتان این جمله را شنیدید، بدانید که کارتان روزها و هفته ها و گاهی هم ماه ها به تعویق افتاده. 

یک سری از این سردواندن ها که کلا به کاغذ بازی معروف است. یعنی شما باید پرونده تان را در دست بگیرید، یک جفت کفش آهنین به پا کنید و از تک تک بخش هایی که در اداره موجود است مهر و امضا بگیرید. از آبدارخانه گرفته تا ریاست اداره :| 

متاسفانه دانشکده ی ما هم جزو همچین اداراتی است. از اواسط شهریور ماه ما منتظر جواب کمیسیون بودیم تا سه شنبه ی هفته قبل. سه شنبه که متوجه شدیم جواب کمیسیون آمده کوبیدیم آمدیم شمال انتخاب واحد کنیم. از قسمت بود یا حکمت یا هر چیز دیگری که اسمش را نمی دانم، ما 12 ظهر رسیدیم دانشگاه و دیدیم کارشناس آموزش برگه ی مرخصی اش در دستش است و هر چقدر از او خواهش کردیم حاضر نشد انتخاب واحدمان را انجام دهد. لطفی کرد و گفت پنجشنبه صبح بیایید. پنجشنبه صبح رفتیم دیدیم در اتاق آموزش فقط مسئول فارغ التحصیلی نشسته است. گفتیم پس کجاست این خانم؟ گفتند پدرش سکته کرده نمی آید من به جایش آمدم. که البته او هم گفت مسئولیت دارد و کار ما را انجام نداد. 

مدیر گروه مثل همیشه در راستای انجام دادن کار ما اقدام کرد و گفت با مسئولیت خودش انتخاب واحد می کند شنبه. ما هم برگشتیم تهران. شنبه تماس گرفتم ببینم به کجا رسید کارم، که کارشناس آموزش شاکی شد که تا خودت نیایی انجام نمی دهم. از مدیر گروه مشورت خواستم گفت دوشنبه صبح دانشگاه باش. دوشنبه صبح که امروز باشد من از کله ی سحر در دانشگاهم، اما امروز هم کارشناس جان مرخصی هستند...!!!

بیشتر شبیه دوربین مخفی شده. انگار من دو خیابان آن طرف تر زندگی می کنم که هی امروز برو فردا بیا برایم راه می اندازند. انگار نه انگار که من از شهر دیگری میایم.

از آنجا که هنوز خانه ای پیدا نکردیم مجبورم بروم خانه ی متین. او هم که سرکار است. پس یا باید تا برگشتنش از سرکار در دانشگاه بنشینم، یا به حرفش گوش کنم و بروم شرکت تا بعد از کارش با هم برگردیم خانه!

امیدوارم حرف هایی که خانوم ن به من گفت عملی باشد. خدایا خواهش می کنم روی حرفش بماند و همه ی درس ها را فردا به من بدهد. باور کن منم سر حرف هایم هستم.مثل همیشه هوایم را داری، باور دارم.

هیچ چیز را در این دنیا نمی شود حدس زد! هیچ کس از آینده اش خبر ندارد.فردا را نمی شود پیش بینی کرد، آدم ها را نمی شود پیش بینی کرد. حتی گاهی آدم عکس العمل های خودش را هم نمی تواند پیش بینی کند. مثلا با خودت فکر می کنی و می گویی اگر فلان کس برگردد به من زنگ بزند چنان بشورمش بذارم کنار تا بفهمد با کی طرف است. یا نه اصلا جوابش را نمی دهم. ولی همین که صدای گوشی بلند شود شیرجه می زنی روی موبایلت و جواب می دهی. نه می شوری اش نه صدایت را برایش بلند می کنی. بلکه می گویی چقدر دلم برای شنیدن صدایت تنگ شده بود!!

یا بلعکس. با خودت کلی کلنجار می روی که ما با هم مشکلی نداریم، همه چیز خوب است فقط کمی سر هر دویمان شلوغ است همین. درست است که چند روزی می شود که از هم بی خبریم، اما به هم فکر می کنیم، به هم اعتماد داریم و از اینجور حرف ها. پس وقتی زنگ زد بدون اینکه خم به ابرو بیاوری لبخند بزن و انرژی مثبتت را به او منتقل کن. اما همین که با صدای موبایل چشم باز می کنی و به جای آلارم اسمش را روی صفحه ی گوشی میبینی، دستت نمی رود که جوابش را بدهی. به حرف هایی که با خودت زده بودی فکر می کنی، به اینکه قرار بود جواب بدهی پس جواب بده. اما خودت هم میدانی که اگر صدای آرامش را بشنوی نمی توانی وانمود کنی وای چقدر همه چیز خوب است. پس ترجیح میدهی گوشی را سایلنت کنی و به خوابت ادامه بدهی.

خودم هم نفهمیدم چطوری شد! فقط یکدفعه دیدم چقدر روحیاتمان به هم نزدیک است. چه علائق مشترک زیادی داریم. چقدر حرف برای گفتن داریم اول کاری! سرخود اینستایش را سرچ کردم، پیجش پابلیک بود. از روی عکس ها و متون متوجه شباهتمان شدم. 

درست است که چیز زیادی بینمان نبود، با بهتر بگویم اصلا چیزی بینمان نبود، اما تا امشب فکر میکردم من نمیخواهم رابطه ی محکم تری شکل بگیرد. من اجازه ی نزدیک تر شدنش را نمی دهم. امشب گفت گاهی خوب است آدم سنگدل باشد. بعد حرف هایی زد که من از بینش نکته ی مهمی برداشتم. داشتم در دل خودم را گول می زدم که الان به این فکر من می خندد و منظور اصلی اش را می گوید، که نه تنها حرفم را تائید کرد، بلکه گفت هنوز از تمام شدنش مطمئن نیست! 

از شما می پرسم، من بازیچه بودم فقط؟ یک جفت گوش برای شنیدن حرف هایت؟ خب من که همینجوری گوش هایم برای شنیدن زبانم برای دلداری دادن آماده است، دیگر این نزدیک شدن و نشان دادن اینکه من خیلی در مجذوب کردنت موفق بوده ام برای چیست؟ تازه آخرش هم باز دو پهلو حرف میزنی؟ 

حرفش را الان به خودش می گویم. بیشتر اوقات آدم باید سنگدل باشد. البته، نمی شود آدم ها را قضاوت کرد. الان من همه چیز را نمی دانم، و نمی خواهم شخصیت او را قضاوت کنم. اما اگر این ها را نمی نوشتم، قطعا امشب منفجر می شدم. شما بگذارید پای یک درد دل دوستانه