هیچ چیز را در این دنیا نمی شود حدس زد! هیچ کس از آینده اش خبر ندارد.فردا را نمی شود پیش بینی کرد، آدم ها را نمی شود پیش بینی کرد. حتی گاهی آدم عکس العمل های خودش را هم نمی تواند پیش بینی کند. مثلا با خودت فکر می کنی و می گویی اگر فلان کس برگردد به من زنگ بزند چنان بشورمش بذارم کنار تا بفهمد با کی طرف است. یا نه اصلا جوابش را نمی دهم. ولی همین که صدای گوشی بلند شود شیرجه می زنی روی موبایلت و جواب می دهی. نه می شوری اش نه صدایت را برایش بلند می کنی. بلکه می گویی چقدر دلم برای شنیدن صدایت تنگ شده بود!!

یا بلعکس. با خودت کلی کلنجار می روی که ما با هم مشکلی نداریم، همه چیز خوب است فقط کمی سر هر دویمان شلوغ است همین. درست است که چند روزی می شود که از هم بی خبریم، اما به هم فکر می کنیم، به هم اعتماد داریم و از اینجور حرف ها. پس وقتی زنگ زد بدون اینکه خم به ابرو بیاوری لبخند بزن و انرژی مثبتت را به او منتقل کن. اما همین که با صدای موبایل چشم باز می کنی و به جای آلارم اسمش را روی صفحه ی گوشی میبینی، دستت نمی رود که جوابش را بدهی. به حرف هایی که با خودت زده بودی فکر می کنی، به اینکه قرار بود جواب بدهی پس جواب بده. اما خودت هم میدانی که اگر صدای آرامش را بشنوی نمی توانی وانمود کنی وای چقدر همه چیز خوب است. پس ترجیح میدهی گوشی را سایلنت کنی و به خوابت ادامه بدهی.