اصولا بلاتکلیفی مقوله ی اعصاب خورد کنی است. بخصوص وقتی که درآینده ات نقش بسیار مهمی داشته باشد و چند سال از بهترین سال های عمرت را هم برایش مصرف کرده باشی.

دانشگاه! بله این دانشگاه الان دو ماهی می شود که مرا در بلاتکلیفی گذاشته. البته فقط من نیستم. کم نیستند دانشجوهای شبیه من در دانشکده که منتظر جواب آموزش محترم هستند. حالا دو روز پیش گفتند برای اینکه از درس ها بیشتر از این عقب نمانید می توانید بیایید سر کلاس بنشینید اما باید تعهد بدهید که وقتی جواب ها آمد اگر ساعت و روز کلاس هایتان تغییر کرد و یا حتی اجازه ی ادامه تحصیل نداشتید، اعتراضی نکنید. خب ما کی توانسیتم اعتراض کنیم که این بار دوم باشد؟ یا مثلا وقت هایی که اعتراض می کنیم شما جان عمه تان خیلی به اعتراض ها رسیدگی میکنید که الان نگران هستید؟

ناراحتیم بیشتر از این است که تکلیف کلاهس هایم مشخص نیست و من نمیدانم میتوانم رفت و آمد کنم که اینجا دنبال کار باشم، یا اگر باید آنجا بمانم بروم دنبال خانه و کار بگردم. وسایلم را جمع کنم، اسباب اثاثیه من هنوز در انباری خانه ی قبل است!